تَــر شدن زيرِ آبشـــــار بلور

دوستت دارم اى هميشه حضور
مثل ياسى كه مى خزد تا نور
مثل نيلوفر رَوَنده ى مست
روى احساس انزواى حصار
فارغ از غصه ى جوازِ عبور

آسمان، بومِ شعرهاى سپيد...
دشت، آوازِ رقصِ گندم و بيد...
در هياهوى باد، مى پيچد
آن سرِ رشته كوه افكارم
شيهه ى رخشِ سركشى از دور...

مثل لبخند، دوستـــت دارم
مثل بغضِ ميان اشعــــارم
عاشق چيدن گـــلِ اشكم
در سكوتِ كويــــــر تنهايى
تَر شدن زيرِ آبشارِ بلور

زندگى رفتن است. -رود آسا-
قصه ى نهرهاى بى پروا
من به حكم هبوط، سرگردان
سايه ام پنجه مى كشد بر خاك
سينه ام شعله مى كشد تا گور

خاك، آرامشى به نرمىِ خواب...
بسترى بى نظير. خلوت ناب
سر فرو مى برم به آغوشش
تا برويانَدَم به زيبايــــــى
از تهِ دخمه اى سياه و نمور

من شكوهِ زفافِ آبم و خاك
تكه اى از زلالىِ ادراك
به تپشهاى دل يقين دارم
به سرانگشتهاى سبزِ شفا
بر تنِ شاخه هاى خشك صبور

پهنه اى بى نهــــايتم از درد
نيل سرخى كه گرچه طغيان كرد
حال گهواره اش هنوز خوش است
همچنان حاملِ يدِ بيضاست
باز اعجاز مى شود در طور...