بوســـــــــه ى آتش

زمان، از آشنايان، لشگرى بيگانه مى سازد
جهان، از طاق کسرای دلت ويرانه مى سازد

زمین، در ژرفناى خوابهاى سرد و بى رويا
برای كركسِ كابوسهايت لانه می سازد

دل معمار من از لاجوردِ واژه های تر
میان شوره زار دفترم، گلخانه مى سازد

حريف سينه ى آوازه خوان، ديوار و زندان نيست
قنارى، با دو جرعه آب و مشتى دانه، می سازد!

من از گلبرگ بابونه لباس خواب مى دوزم
خيالم بسترش را از پرِ پروانه مى سازد

طلايه دارِ مجروحى كه زخمش را نمى بينى
براى تكيه كردن، از غرورش شانه مى سازد

اگر بر بالهايم مى نشيند بوسه ى آتش
دلم قرص است...از خاكسترم افسانه مى سازد

دلِ خوابيده در آويشن و نعنا و ريحان را
كبابش هم كنى، عطرش تو را ديوانه مى سازد!