به صرف باران

هواى خنده ى گل كرده در بيابان، اَبر
گشوده سفره ى دل را به صرف باران، اَبر

به خاكهاى ترك خورده باز مى گردد
از آسمان هميشه كبودِ حيران، ابر

چقدر رازِ مگو از خيال دريا را
ميان سينه ى خود باز كرده پنهان، ابر

گمان كنم كه عزيزِ مسافرى دارد
چه پاک شسته تنِ كوچه و خيابان، ابر

تمام پنجره ها بسته بود.شهر نديد
كه چشم دوخته در چشمهاى طوفان، ابر

خدا كند كه بگيرد دعاى نرگس ها
دوباره گريه كند چله ى زمستان، ابر

سياه مست شود نعره ى جنون بكشد
لگد به سقف بكوبد... و سر به ايوان، ابر

هزار عاشق ديوانه خيسِ آب شوند
كه شعر تازه بگويد براى ايشان، ابر

مرا صدا بزند تا زيارت كلمات...
به معبدِ دلِ جبران خليل جبران، ابر

گرفته راه گلو را هواى دلتنــــــگى
بخوان ترانه ى نرمِ نوازشِ جان. ابــــر...