آسمانى شعر

تقدير لبهای مرا با دست خود دوخت
آنگاه در من كوره كوره واژه افروخت

من شهرزاد قصه ای بودم که هر شب
تا صبح در شهر دلش افسانه اندوخت

فيروزه ى سنگ صبور سينه اش را
جز با بهاى   آسمانى   شعر، نفروخت

شکل نوینی از حیات من رقم خورد
هر بار در بوران دلسردی، دلم سوخت

هر کس که رفت و دستهایم را رها کرد
تنها گذشتن را به پاهاى من آموخت

پيراهنى از جنس دردم بر تن خاک
تقدير، لبهاى مرا با دست خود دوخت...