زخم هاى سرخ ياقوتى

مرا آتش بزن...من سوختن را دوست مى دارم
من از ققنوسها آموختن را دوست مى دارم

به شب آويختم فانوس زرين خيالم را
غزل در نيمه شب افروختن را دوست مى دارم

نه اينكه با سياهى الفت ديرينه دارم. نه...
نگين بر چادرِ شب دوختن را دوست مى دارم

دلم گنجینه اى از زخم هاى سرخ یاقوتی ست
چنان خاکم که گنج اندوختن را دوست مى دارم

تو را وقتى كه عطرت در دلم پيچيد فهميدم
براى درك آهوها خُتَن را دوست مى دارم

بهشتى بى بها و بى بهانه نيست جز قلبم
به دنيا حال خود نفروختن را دوست مى دارم