شـــرنـــگِ سكــــوت

پنهان شدم كه شاعرِ طوفان نبينى ام
خاتونِ شعــــرهاى پريشان نبينى ام

در غارِ دل رســــــولِ تغَزُّل شدم كه تو
يخ كرده زيرِ كفرِ زمســـتان نبينى ام

هر روز جرعه جرعه شرنگ سكــــوت را
سر مى كشم كه شاكى و نالان نبينى ام

مثلِ تمــــامِ مردم دنيـــــــا بريــــــده ام
پنهان شدم كه با همه يكسان نبينى ام

من وقف كرده ام نفسم را به آه هـــا...
لبخنـــد مى زنم كه پشيــمان نبينى ام

باور نمى كنى كه چه ابريست در دلم
تا لابه لاى هق هق بـــــاران نبينى ام

نخلى تناورم، نَسَبَم مى رسد به خاك
حتى اگر ميان بيــــابان، نبيــــنى ام

قد مى كشم كنار دمــــاونـــد. تا مگر
مانند خوابِ تفته ى تفتـــان نبينى ام

پرواز مى كنم كه در انبوهِ خــــارهـــا
هرگز اسيـــرِ نقطه ى پايان نبينى ام

هر چند، زندگى به نــگـــاهِ تـــو بسته است
من نيستم....اگر كه تو يك آن، نبينى ام...